Οι εκλογές στο Ιράκ και στο Ιρακινό Κουρδιστάν και ο αντίκτυπός τους στις εξωτερικές σχέσεις της χώρας

του Μενεσιάν Τζωρτζ

Στις 12 Μαΐου του 2018 διεξήχθησαν οι γενικές βουλευτικές εκλογές στο Ιράκ[1]. Οι εκλογές αυτές πραγματοποιήθηκαν σε μια κρίσιμη περίοδο. Το Ισλαμικό Κράτος έχει ηττηθεί χάνοντας τον έλεγχο των εδαφών που είχε καταλάβει από το 2014 και ύστερα[2]. Επίσης στην περιοχή επικρατούν εύθραυστες πολιτικές, στρατιωτικές και στρατηγικές ισορροπίες εξαιτίας της κατάστασης στην Συρία, καθώς και της κλιμακωμένης συγκρουσιακής σχέσης μεταξύ του Ιράν και της Σαουδικής Αραβίας. Επιπλέον, στις 30 Σεπτεμβρίου διεξήχθησαν βουλευτικές εκλογές και στην αυτόνομη οντότητα του Ιρακινού Κουρδιστάν[3]. Τα αποτελέσματα των εκλογών δείχνουν τις τάσεις που υπάρχουν στις κοινωνίες αναφορικά με τα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής, βασιζόμενοι στην ρητορική των πολιτικών δρώντων, παρά το γεγονός ότι το διακύβευμα των εκλογών ήταν η βελτίωση της ζωής και η κοινωνικο-οικονομική ευημερία των πολιτών[4].

Το μήνυμα των εκλογών της δωδεκάτης Μαΐου ήταν φανερώς αντισυστημικό και αυτό φάνηκε από την χαμηλή προσέλευση στις κάλπες, λαμβάνοντας υπόψη το γεγονός ότι μόνο 44,5% του εκλογικού σώματος προσήλθε στις κάλπες[5], καθώς και από τον συσχετισμό των δυνάμεων στο νέο κοινοβούλιο. Λόγω ορισμένων κατηγοριών περί νοθείας και μετά από την παραπομπή των αποτελεσμάτων στο Ανώτατο Δικαστήριο του Ιράκ για την εξέταση του ζητήματος[6], τα οριστικά αποτελέσματα των εκλογών δημοσιεύτηκαν στις 9 Αυγούστου[7].

Πρώτο κόμμα αναδείχθηκε ο συνασπισμός Saairun υπό την ηγεσία του σκληροπυρηνικού και εθνικιστή σιίτη κληρικού Muqtada al-Sadr με την σύμπραξη του Κομμουνιστικού Κόμματος Ιράκ[8], λαμβάνοντας 54 από τις συνολικά 329 έδρες. Η Fateh Alliance υπό τον Hadi al-Amiri, που αποτελεί τον πολιτικό βραχίονα των δυνάμεων της σιιτικής πολιτοφυλακής, κατέλαβε την δεύτερη θέση κερδίζοντας 47 έδρες. Τρίτη πολιτική δύναμη αναδείχθηκε το κόμμα του απερχόμενου πρωθυπουργού Haider al-Abadi το Victory Alliance με 42 έδρες. Στη συνέχεια ακολουθούν το σιιτικό State of Law Coalition και το κουρδικό KDP (Kurdistan Democratic Party) με 25 έδρες έκαστο, το κοσμικό National Coalition με 21 έδρες, το National Wisdom Movement με 19 έδρες, το κουρδικό PUK (Patriotic Union of Kurdistan) με 18 έδρες και το σουνιτικό Iraqi Decision Alliance με 14 έδρες. Τέλος, 67 έδρες λαμβάνουν οι υπόλοιποι μικρότεροι πολιτικοί σχηματισμοί[9].

Στις 3 Σεπτεμβρίου το νέο κοινοβούλιο συνεδρίασε και προσπάθησε να εκλέξει νέο Πρόεδρο της Βουλής, που παραδοσιακά είναι σουνίτης. Έπειτα από μια αντιπαράθεση μεταξύ των δύο πρώτων πολιτικών σχηματισμών, στις 15 Σεπτεμβρίου, ο Mohammed al-Halbousi (ο οποίος προτάθηκε από την Συμμαχία της Fateh) ψηφίστηκε ως Πρόεδρος της Βουλής[10].

Στη συνέχεια, στις 2 Οκτωβρίου, πραγματοποιήθηκε ψηφοφορία για την εκλογή Προέδρου, ο οποίος παραδοσιακά ανήκει στην κουρδική κοινότητα. Ο Κούρδος Barham Salih, προερχόμενος από το PUK εξελέγη ως ο νέος Πρόεδρος του Ιράκ. Ο νεοεκλεγείς Πρόεδρος διόρισε τον σιίτη βετεράνο πολιτικό Abdul Mahdi ως το νέο πρωθυπουργό. Η υποψηφιότητα του A. Mahdi υποστηρίχθηκε ομόφωνα και από τις δύο κοινοβουλευτικές δυνάμεις που ισχυρίζονται ότι κατέχουν την μεγαλύτερη δύναμη στο κοινοβούλιο[11]. Επίσης, ο A. Mahdi θεωρείται φιλικά προσκείμενος τόσο στο Ιράν όσο και στις ΗΠΑ και διατηρεί ουδέτερη στάση στην αντιπαράθεση μεταξύ των δύο κρατών[12].

Από τα αποτελέσματα διαφαίνεται ότι η σιιτική ψήφος είναι διαχωρισμένη και αναδεικνύει δύο βασικούς πόλους. Από τη μία, ο πρώτος πόλος βρίσκεται υπό την ηγεσία του κόμματος του κληρικού Sadr, που βρίσκεται σε κοινοβουλευτική συμμαχία με τον τέως πρωθυπουργό και πιο κοσμικό πολιτικό Abadi. Από την άλλη, βρίσκεται η πολιτική/κομματική πτέρυγα της σιιτικής πολιτοφυλακής υπό τον Al-Amiri, η οποία βρίσκεται σε συμμαχία με τον επίσης φιλικά προσκείμενο στο Ιράν Al-Maliki. Οι υπόλοιποι μικρότεροι πολιτικοί σχηματισμοί, που περιλαμβάνουν τα μικρότερα σιιτικά κόμματα, σουνίτες βουλευτές, καθώς και μειονοτικούς εκπροσώπους, συσπειρώνονται γύρω από τις δύο μεγάλες κοινοβουλευτικές συμμαχίες[13].

 Αναφορικά με την αντίληψη περί των διεθνών σχέσεων των δύο ομάδων, διακρίνονται αρκετές διαφορές μεταξύ των δύο πολιτικών αντιπάλων. Ο κληρικός Sadr και οι οπαδοί του είναι πολέμιοι της επέμβασης ξένων δυνάμεων στο Ιράκ και συγκεκριμένα των ΗΠΑ και του Ιράν. Το 2003 ένοπλες σιιτικές ομάδες υπό τον Sadr εξεγέρθηκαν κατά των αμερικανών εισβολέων. Επίσης, παρά το γεγονός ότι ο Sadr είναι ένας σιιίτης κληρικός αντιμάχεται της ιρανικής επιρροής στο Ιράκ[14]. Κατόπιν, ο σκληροπυρηνικός κληρικός έχει δείξει την αντίθεσή του στην πρόθεση των ηγετικών στελεχών της σιιτικής πολιτοφυλακής (Popular Mobilisation Forces - PMF) να πολιτευτούν μέσω της Fateh Alliance, ενώ ακόμη έχει υποστηρίξει την διάλυση της σιιτικής πολιτοφυλακής και την παράδοση των όπλων και των περιοχών που κατέχει στον τακτικό στρατό του Ιράκ, εφόσον το Ισλαμικό Κράτος έχει ηττηθεί[15].

Οι πολιτικές δυνάμεις που συσπειρώνονται γύρω από τον σιίτη κληρικό έχουν ως κοινό παρανομαστή την ρητορική κατά της διαφθοράς και του παλαιού πολιτικού συστήματος, την βελτίωση των υποδομών, την μείωση της ανεργίας και την προστασία της εθνικής, πολιτικής και στρατιωτικής ανεξαρτησίας, καθώς και της εδαφικής ακεραιότητας του Ιράκ, εμφανίζοντας έτσι μια μορφή εθνικισμού που ξεπερνά τις πολιτικές ή θρησκευτικές ταυτότητες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα: η σύμπραξη του κόμματος του Sadr με το Κομμουνιστικό Κόμμα.

Οι απόψεις αυτές έχουν κάποια ανταπόκριση στην ιρακινή κοινωνία παρά το γεγονός ότι οι θρησκευτικοί διαχωρισμοί είναι ιδιαίτερα έντονοι, ειδικά μετά το 2003. Αυτή η άποψη επιβεβαιώνεται και από τις βίαιες διαδηλώσεις που ξέσπασαν στην Βασόρα. Οι διαδηλώσεις, οι οποίες πραγματοποιούνται κατά διαστήματα από τον Ιούλιο του 2018 και ύστερα, θέτουν το αίτημα των πολιτών για καλύτερες συνθήκες ζωής και για την αντιμετώπιση των οικονομικών προβλημάτων. Ωστόσο, αρκετές φορές οι διαδηλώσεις καταλήγουν να στρέφονται κατά του Ιράν, με επιθέσεις κατά του Προξενείου του[16] ή κατά γραφείων οργανώσεων και κομμάτων που έχουν φιλο-ιρανικές τάσεις, καθώς και με συνθήματα που συνοδεύονται με το κάψιμο φωτογραφιών του R. Khomeini, ηγέτη της ιρανικής επανάστασης[17]. Αντιθέτως, η Fateh Alliance (συμπεριλαμβανομένων των PMF) εντάσσεται στον σιιτικό/ιρανικό «περιφερειακό συνασπισμό». Συμπράττει με τις ιρανικές δυνάμεις σε Ιράκ και Συρία και εξυπηρετεί τα συμφέροντα το Ιράν που αποσκοπούν στην δημιουργία ενός σιιτικού τόξου που θα φτάνει στη Μεσόγειο Θάλασσα (Ιράν-Ιράκ-Συρία-Λίβανος)[18].

Σε αυτό το σημείο, είναι εύλογη η σύντομη παρουσίαση της σημασίας που έχει το Ιράκ (στρατηγικά, πολιτικά, στρατιωτικά) για τις σημαντικότερες δυνάμεις που δραστηριοποιούνται στην περιοχή. ‘Όπως προαναφέρθηκε, το Ιράν ασκεί μικρότερη ή μεγαλύτερη επιρροή σε χώρες που κατέχουν σιιτική πλειοψηφία ή ηγεσία.

Το Ιράκ, είναι πολύ σημαντικό στρατηγικά για την Ισλαμική Δημοκρατία και για την ανάδειξη του Ιράν σε μια περιφερειακή δύναμη (με την δημιουργία ενός σιιτικού τόξου) που δεν θα απειλείται από τις παρεμφερείς βλέψεις της Σαουδικής Αραβίας. Η ανάδειξη της σιιτικής ηγεσίας μετά την πτώση του Σ. Χουσεΐν προσφέρει στο Ιράν έναν πολιτικό σύμμαχο. Επίσης, με την υποστήριξη ένοπλων ομάδων εξασφαλίζεται η στρατιωτική επιρροή, καθώς και η αντιμετώπιση εχθρικών σουνιτικών ομάδων στο Ιράκ, αλλά και στη Συρία. Έτσι, μειώνεται η επιρροή των κύριων αντιπάλων του Ιράν στην περιοχή, δηλαδή των ΗΠΑ και της Σαουδικής Αραβίας.

Τέλος, το Ιράκ εξυπηρετεί και τα οικονομικά συμφέροντα του Ιράν σε μια περίοδο που η οικονομία του πλήττεται από τις αμερικανικές κυρώσεις. Το Ιράκ εισάγει σχεδόν εξ ολοκλήρου το ηλεκτρικό του ρεύμα από το Ιράν, ενώ ταυτόχρονα υπάρχει έντονη οικονομική δραστηριότητα στην προσπάθεια ανοικοδόμησης του Ιράκ[19].

Από την άλλη, οι ΗΠΑ αναγνωρίζουν την επιρροή που ασκεί το Ιράν πολιτικά, στρατιωτικά και ενεργειακά στο Ιράκ. Συνεπώς, προσπαθεί να κτίσει μια στρατηγική σχέση με το Ιράκ με σκοπό να ελαττώσει την επιρροή του Ιράν που απειλεί τα αμερικανικά συμφέροντα, καθώς και τους κύριους συμμάχους των ΗΠΑ στην περιοχή δηλαδή το Ισραήλ και την Σαουδική Αραβία. Υποστηρίζουν την ανάδειξη μετριοπαθών και κοσμικών πολιτικών στην εξουσία του Ιράκ (Haider al-Abadi)[20]. Επίσης, υποστηρίζουν ενεργά την ανάπτυξη του Ιράκ με την χρηματοδότηση της οικονομίας, την ενίσχυση των ιρακινών δυνάμεων με την παροχή εξοπλισμών και της εκπαίδευσης αξιωματικών και την ανταλλαγή πληροφοριών.

Επιπλέον, για την αμερικανική εξωτερική πολιτική το Ιράκ, ως μία πετρελαιοπαραγωγική χώρα, αποτελεί ένα σημαντικό κομμάτι του ενεργειακού τοπίου στη Μέση Ανατολή και ένας σύμμαχος για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας[21]. Ο φόβος, ωστόσο, για την ενσωμάτωση του Ιράκ στο ιρανικό «στρατόπεδο» υπάρχει, συνεπώς οι ΗΠΑ στηρίζουν την επιβίωση του αυτόνομου Ιρακινού Κουρδιστάν, το οποίο μπορεί να αποτελέσει μοχλός πίεσης στην κεντρική κυβέρνηση του Ιράκ σε περίπτωση της ταύτισης της εξωτερικής της πολιτικής με αυτήν του Ιράν. Τέλος, η Σαουδική Αραβία χρησιμοποιεί ήπια ισχύ για να ασκήσει όσο το δυνατότερο αποτελεσματικότερη επιρροή στο Ιράκ με μόνο σκοπό να βάλλει κατά την επιρροής του Ιράν[22].

Σημαντική, όμως, είναι και η γεωστρατηγική θέση του Ιρακινού Κουρδιστάν. Στις 30 Σεπτεμβρίου πραγματοποιήθηκαν εκλογές σε μια κρίσιμη περίοδο για την αυτόνομη περιοχή. Είναι οι πρώτες εκλογές που έγιναν μετά το αποτυχημένο δημοψήφισμα για την ανεξαρτητοποίηση της περιοχής, τον Σεπτεμβρίου του 2017, το οποίο οδήγησε στην κατάληψη της πόλης του Κιρκούκ από τις ιρακινές δυνάμεις[23]. Παρά την αποτυχία του δημοψηφίσματος και την απώλεια εδαφών, το Kurdistan Democratic Party (KDP) με επικεφαλής τον M. Barzani, ο οποίος αποτέλεσε τον εμπνευστή του δημοψηφίσματος, κέρδισε ξανά τις εκλογές αφήνοντας στην δεύτερη θέση τον ιστορικό του αντίπαλο το Patriotic Union of Kurdistan (PUK)[24].

Ο Barzani καλείται να αντιμετωπίσει διάφορες δύσκολες συνθήκες που κρίνουν το πολιτικό του μέλλον, καθώς και το μέλλον του Ιρακινού Κουρδιστάν. Καταρχάς, βρίσκεται αντιμέτωπος με την μηδενική, πλέον, ανοχή της κεντρικής κυβέρνησης στις εθνικές βλέψεις και τις εθνικιστικές τάσεις της κουρδικής κοινωνίας και ηγεσίας. Αποφεύγει την μετωπική σύγκρουση με τον ιρακινό στρατό και την σιιτική πολιτοφυλακή γνωρίζοντας ότι δεν μπορεί να αναδειχθεί νικητής λόγω της στήριξης που ενδεχομένως θα λάβει η κεντρική κυβέρνηση κυρίως από το Ιράν, αλλά και από άλλες δυνάμεις.

Επίσης, το Ιρακινό Κουρδιστάν βρίσκεται ευάλωτο στην στρατιωτική δράση ξένων δυνάμεων εντός της επικράτειάς του. Η Τουρκία ακολουθεί μια πάγια τακτική στρατιωτικής επέμβασης στο Ιρακινό Κουρδιστάν, κυρίως για την αντιμετώπιση του PKK[25]. Πυραυλική επίθεση εναντίον θέσεων Κούρδων αυτονομιστών του Ιράν του PDKI εντός του Ιρακινού Κουρδιστάν πραγματοποίησαν και οι ένοπλες δυνάμεις του Ιράν[26]. Τέλος, η επανεκλεγείσα κουρδική κυβέρνηση της αυτόνομης περιοχής θα κριθεί για τις σχέσεις που θα συνεχίσει να αναπτύσσει με την de facto αυτόνομη κουρδική κρατική οντότητα Rojava στη βόρεια Συρία[27].

Εν κατακλείδι, το Ιράκ (συμπεριλαμβανομένου του Ιρακινού Κουρδιστάν) αποτελεί έναν σημαντικό στρατηγικό εταίρο για ορισμένες δυνάμεις, κυρίως για το Ιράν και τις ΗΠΑ, ώστε να μπορέσουν να εφαρμόσουν την εξωτερική τους πολιτική στη Μέση Ανατολή. Η αλλαγή της εξουσίας στο Ιράκ και η άνοδος δυνάμεων που μάχονται κατά της ξένης επέμβασης και υπέρ της πολιτικής ανεξαρτησίας του Ιράκ, ενδέχεται να δημιουργήσουν νέα δεδομένα στην περιοχή, καθώς και νέες προκλήσεις στις σχέσεις του Ιράκ με άλλα κράτη. Ωστόσο, τα συμφέροντα του Ιράν και των ΗΠΑ είναι καίριας σημασίας και η απαγκίστρωση από την ξένη επιρροή φαίνεται δύσκολη. Χαρακτηριστικό, πάντως, των εκλογών είναι η μετάβαση του Ιράκ από ένα υπό κατάρρευση κράτος σε ένα κανονικό κράτος, το οποίο θα χαρακτηρίζεται από την ομαλή διαδοχή κυβερνήσεων, οι οποίες με τη σειρά τους θα εφαρμόζουν την δική τους ατζέντα στην εξωτερική πολιτική του κράτους της Μεσοποταμίας.

---

[1] “Iraqi lawmakers set May 12 as date of national elections”, PRESSTV ,January 22 2018. [ Online at: https://www.presstv.com/DetailFr/2018/01/22/549804/Iraq-elections-date- ]

[2]M. Chmaytelli & A. Aboulenein, “Iraq declares final victory over Islamic State,” Reuters, December 9 2017. [Online at: https://www.reuters.com/article/us-mideast-crisis-iraq-islamicstate/iraq-declares-final-victory-over-islamic-state-idUSKBN1E30B9 ]

[3] ‘’ Polls close in Kurdish parliamentary elections’’, Al Jazeera, September 30 2018. [Online at: https://www.aljazeera.com/news/2018/09/iraq-kurds-vote-parliamentary-election-180930053256161.html ]

[4] Margaret Coker, ‘’In Iraq Election, Voters Freed From War Focus on Daily Struggles’’, The New York Times, May 13 2018. [Online at: https://www.nytimes.com/2018/05/13/world/middleeast/iraq-election.html?rref=collection%2Ftimestopic%2FIraq%20Elections ]

[5] R. Mansour & Ch. Van den Toorn, ‘’The 2018 Iraqi Federal Elections: A population in Transition?”, LSE Middle East Centre, July 2018, p.6. [Online at: http://eprints.lse.ac.uk/89698/7/MEC_Iraqi-elections_Report_2018.pdf ]

[6] H. Mustafa, ‘’Iraq: Supreme Court Settles Debate Over Amendment of Electoral Law”, Asharq Al-Awsat, June 22 2019. [Online at: https://aawsat.com/english/home/article/1308401/iraq-supreme-court-settles-debate-over-amendment-electoral-law ]

[7] “Iraq announces final results of parliamentary elections after manual recount”, Xinhua Net, August 10 2018. [Online at: http://www.xinhuanet.com/english/2018-08/10/c_137379859.htm ]

[8] “Iraq’s Sadr allies with communist party in upcoming elections”, Middle East Monitor, March 12 2018. [Online at: https://www.middleeastmonitor.com/20180312-iraqs-sadr-allies-with-communist-party-in-upcoming-elections/ ]

[9] S. A. Khoshnaw, ‘‘Distribution of Parliamentary Seats in Different Iraqi Provinces’’, Rudaw, May 19 2018. [Online at: http://www.rudaw.net/arabic/middleeast/iraq/1805201816 ]

[10] R. Jalabi, A. Rasheed, “Iraq parliament elects Sunni lawmaker al-Halbousi as speaker, breaking deadlock”, Reuters, September 15 2018. [Online at: https://www.reuters.com/article/us-iraq-politics/iraq-parliament-elects-sunni-lawmaker-al-halbousi-as-speaker-breaking-deadlock-idUSKCN1LV0BH ]

[12]“Who is Adel Abdul Mahdi, Iraq’s new prime minister-designate?”, The New Arab, October 2018. [Online at: https://www.alaraby.co.uk/english/indepth/2018/10/4/who-is-adel-abdul-mahdi-iraqs-prime-minister-designate ]

[13] “Iraqi rival groups both announce parliamentary blocs to form new government”, Middle East Monitor, September 3 2018. [Online at: https://www.middleeastmonitor.com/20180903-iraqi-rival-groups-both-announce-parliamentary-blocs-to-form-new-government/ ]

[14] “Sadr set to win Iraq election”, Middle East Monitor, May 14 2018. [Online at: https://www.middleeastmonitor.com/20180514-sadr-set-to-win-iraq-election/ ]

[15] “Iraq’s Sadr calls for the Shia militias to disarm, be excluded from elections”, Middle East Monitor, December 12 2017. [Online at: https://www.middleeastmonitor.com/20171212-iraqs-sadr-calls-for-shia-militias-to-disarm-be-excluded-from-elections/ ]

[16] “Basra protests: Rioters attack Iran consulate”, BBC, September 7 2018. [Online at: https://www.bbc.com/news/world-middle-east-45453215 ]

[17]H. Saeedi, “Iraqi protesters burn pictures of Khomeini in Basra”, Al Arabiya English, July 16 2018. [Online at: http://english.alarabiya.net/en/News/middle-east/2018/07/16/VIDEO-Iraqi-protesters-burn-pictures-of-Khomeini-in-Basra.html# ]

[18] Ehud Yaari, “Iran’s Ambitions in the Levant”, Foreign Affairs, May 1 2017. [Online at: https://www.foreignaffairs.com/articles/iran/2017-05-01/irans-ambitions-levant ]

[19] Garrett Nada, “Part 1: Iran’s Role in Iraq”, Wilson Center, April 26 2018. [Online at: https://www.wilsoncenter.org/article/part-1-irans-role-iraq ]

[20]Aron Lund, “How Washington Learned to Love Haider al-Abadi”, The Century Foundation. [Online at: https://tcf.org/content/report/washington-learned-love-haider-al-abadi/?session=1 ]

[21] Kenneth M. Pollack, “US Policy Toward Iraq”, American Enterprise Institute, March 10 2017. [Online at: https://docs.house.gov/meetings/AS/AS06/20171003/106400/HHRG-115-AS06-Bio-PollackK-20171003.pdf ]

[22] “Saudi Arabia’s use of soft power in Iraq is making Iran nervous”, The Economist, March 8 2018. [Online at: https://www.economist.com/middle-east-and-africa/2018/03/08/saudi-arabias-use-of-soft-power-in-iraq-is-making-iran-nervous ]

[23] Martin Chulov, “Kurdish forces abandon long-held lands to Iraqi army and Shia fighters”, The Guardian, October 17 2017. [Online at: https://www.theguardian.com/world/2017/oct/17/kurdish-forces-abandon-long-held-lands-to-iraqi-army-and-shia-fighters ]

[24] KDP comes first in Iraqi Kurdistan election, Middle East Monitor, October 21 2018. [Online at: https://www.middleeastmonitor.com/20181021-kdp-comes-first-in-iraqi-kurdistan-election/?fbclid=IwAR2jv-7Rtcs46Kr_bHM9kCWFDgywX5MoJ3ELcfWCO2AwfEB7eUDXMMDzqME ]

[25] Τ. Μενεσιάν, “Η Τουρκική Εισβολή στο Βόρειο Ιράκ”, Ινστιτούτο Διεθνών Σχέσεων, Δεκέμβριος 2015, σελ.34. [Online at: https://drive.google.com/file/d/0B8nAgkPYJGuqdlpDbXpWakpRX0E/view ]

[26] “Iran attacks Iranian Kurdish opposition group base in Iraq”, Middle East Monitor, September 9 2018. [Online at: https://www.middleeastmonitor.com/20180909-iran-attacks-iranian-kurdish-opposition-group-base-in-iraq/ ]

[27] Mustafa Gurbuz, “Fales Hopes? Political Inclusion Prospects in Rojava and Iraqi Kurdistan”, Baker Institute for Public Policy, October 2018. [Online at: https://www.bakerinstitute.org/media/files/files/75eb3cb5/cme-pub-carnegie-gurbuz-101818.pdf ]